Γράφτηκε από τον Τάσο Δούση για το ICONS Traveller's Ιουλίου 2013
Είναι πολλοί εκείνοι που µε ρωτούν «Πού είναι καλύτερα να πάω; Στη Βιέννη ή στην Πράγα; Στο Λονδίνο ή στο Παρίσι; Στον Μαυρίκιο ή στις Μαλδίβες;». Πολλοί ταξιδιώτες δυσκολεύονται στο να αποφασίσουν ποιο µέρος θα επισκεφθούν πρώτο, δεύτερο ή τρίτο. Τα µετρούν από εδώ, τα µετρούν από εκεί και προσπαθούν να ...
βρουν τα σηµεία εκείνα που στο µυαλό τους κάνουν τον προορισµό πιο ελκυστικό προκειµένου να ταξιδέψουν σε αυτόν.
Το θέµα είναι µε ποια κριτήρια επιλέγεις έναν προορισµό. Την οµορφιά της πόλης; Τους ανθρώπους; Την ασφάλεια; Τις ηµέρες διαµονής; Το value for money; Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο καθένας επιλέγει πάντα ανάλογα µε το χαρακτήρα του και την ταξιδιωτική του παιδεία. Μερικές φορές, µάλιστα, οι κρίσεις είναι τόσο διαφορετικές που µένεις µε το στόµα ανοικτό.
Θα σας δώσω ένα παράδειγµα, για να καταλάβετε. Με ρωτούν «Πού να πάω καλύτερα, Πράγα ή Βουδαπέστη;». Εδώ και δεκαπέντε χρόνια απαντάω µονότονα και κόντρα εντελώς στο ρεύµα: «Βουδαπέστη και ξερό ψωµί!» Οι περισσότεροι µου λένε «Μα, πας καλά; Δεν υπάρχει πιο παραµυθένια πόλη από την Πράγα». «Σωστά», τους απαντώ, «είναι παραµυθένια πόλη η Πράγα, ότι οι Τσέχοι όµως συµπεριφέρονται σαν γουρούνια στους τουρίστες, αυτό δεν σας λέει τίποτα;».
Εσείς δεν ξέρω τι λέτε ή τι πιστεύετε, αλλά εγώ θεωρώ πολύ σηµαντικό παράγοντα για το ταξίδι µου τον ντόπιο πληθυσµό. Για τη συγκεκριµένη πόλη το λέω και το υπογράφω ότι οι κάτοικοί της είναι οι πιο άξεστοι, γλοιώδεις, µπεκρήδες και βροµιάρηδες που υπάρχουν στην κεντρική Ευρώπη. Μιλάµε για έναν εντελώς ξεφτιλισµένο λαό που καθηµερινά τον αντικρίζεις και ντρέπεσαι για την ύπαρξή του. Τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου, από το µεσηµέρι και µετά, πρέπει στην πλειονότητά τους οι πολίτες της Πράγας να είναι τύφλα στο µεθύσι. Δεν υπάρχει µέρος που να πας και να µην δεις µπροστά σου εφήβους, νεαρούς, ακόµη και µεσήλικες µε ένα µπουκάλι µπύρας στο χέρι. Κατά τις δύο αρχίζει το ξύλο στους δρόµους, σπάσιµο βιτρινών, ξερατά, παρενοχλήσεις τουριστών, κλοπές και πάει λέγοντας. Ιδιαίτερα στην Παλιά Πόλη έτσι και είσαι τουρίστας ή θα σε κλέψουν στα µαγαζιά ή θα σε κλέψει ο ταρίφας που θα σε πάει στο ξενοδοχείο ή θα σου την «πέσουν» πόρνες ή θα σου την «πέσουν» για να σε «κεράσουν» ναρκωτικά. Αν δεν συµβεί τίποτα από όλα αυτά, οπωσδήποτε θα σου την «πέσει» ένας ντόπιος µεθυσµένος, ξεδοντιάρης και βροµιάρης, να του δώσεις µερικά χρήµατα για να πάει να πάρει τη δόση του.
Στην Πράγα δεν υπάρχει περίπτωση ούτε «καληµέρα» να σου πει κανείς, ούτε να σου χαµογελάσει, ούτε να σου δώσει πληροφορία για ό,τι κι αν ζητήσεις. Έξω από µαγαζί να είσαι και να ζητήσεις ένα ποτήρι νερό για να πιεις το χάπι σου, όχι µόνο αποκλείεται να σε τρατάρουν το νεράκι του Θεού, αλλά είναι και πολύ πιθανό να σε βρίσουν κιόλας. Άσε και το άλλο, που οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν την κακή συνήθεια να φτύνουν στο δρόµο.
Αν όλα αυτά που σας λέω σας φαίνονται υπερβολικά, κάντε ένα ταξίδι στη συγκεκριµένη πόλη και θα µε θυµηθείτε. Προσέξτε, σε καµιά περίπτωση δεν σας λέω να µην πάτε ταξίδι στην πραγµατικά πανέµορφη πρωτεύουσα της Τσεχίας. Σας λέω όµως να πάτε πρώτα στη Βιέννη, µετά στη Βουδαπέστη και τελευταία στην Πράγα. Ειδικά για τη Βουδαπέστη, µπορεί η πόλη να µην είναι τόσο όµορφη όσο η Πράγα, αλλά έχει καταπληκτικούς κατοίκους. Οι Μαγυάροι είναι πεντακάθαροι, είναι ευγενικοί, αγαπούν τους τουρίστες και «πεθαίνουν» για να σε εξυπηρετήσουν. Καταλάβατε φαντάζοµαι, έτσι; Το εντελώς αντίθετο από τους Τσέχους.
Συµπέρασµα; Για να πας ένα ταξίδι και να επιλέξεις την πόλη όπου θα σε φιλοξενήσει πρέπει, εκτός απ’ όλα τα άλλα, να µετράς και τη συµπεριφορά του ντόπιου πληθυσµού, γιατί µπορεί να φτάσεις στον προορισµό, να είναι ένας παραδεισένιος τόπος κι εσύ στο τέλος να γυρνάς µε ανάµεικτα συναισθήµατα. Θα νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Αυτό το «κάτι δεν πάει καλά» είναι η αρνητική ενέργεια που έχεις εισπράξει από έναν λαό που δεν γουστάρει τον τουρίστα. Δεν γουστάρει να σε βλέπει, έστω κι αν του αφήνεις τα λεφτά σου. Αυτό που λέµε δηλαδή «φιλοξενία». Λέξη ελληνική που ακόµη και στην πατρίδα µας έχει, δυστυχώς, χάσει την αξία που είχε κάποτε.
