Γράφτηκε από τον Τάσο Δούση για το περιοδικό Pressing που κυκλοφορεί 20 Σεπτεμβρίου
Παίζει ρόλο αν η πολιτική βία γίνεται στο όνομα της Αριστεράς ή της Δεξιάς; Η κατάλυση της τάξης και των νόμων έχει χρώμα; Δηλαδή, παίζει ρόλο αν τα μάρμαρα στην Πλατεία Συντάγματος τα σπάνε αναρχοαυτόνομοι ή φασίστες;
Να πιάσουμε τον Μιχαλολιάκο, να του κάνουμε φάλαγγα, να του κάψουμε την κοιλιά με αναμμένο τσιγάρο, να τον χαρακώσουμε στα μπράτσα και να του ρίξουμε αλάτι στις πληγές… Να πιάσουμε τον Κασιδιάρη, να τον βάλουμε σε ένα δωμάτιο να ακούει για 24 ώρες το 24ωρο τον ύμνο της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» και από παραθυράκια Μαύροι, Πακιστανοί, Ινδοί και Εβραίοι να του κάνουν γκριμάτσες. Να γραπώσουμε τον Καϊάφα, να τον ...
αλυσοδέσουμε στην Αγια-Σοφιά της Κωνσταντινούπολης και να του βάλουμε στη διαπασών να ακούει μιναρέδες και το μουεζίνη να καλεί σε προσευχή τους μουσουλμάνους…
Μπορούμε να κάνουμε αυτά και άλλα τόσα για να αναγκάσουμε τη Χρυσή Αυγή και τα Τάγματα Εφόδου να ξαναγυρίσουν στις φωλιές τους. Πιστεύετε ότι θα λυθεί το πρόβλημα; Σας απαντάω ξεκάθαρα: Όχι. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε η Χρυσή Αυγή ούτε ο Μιχαλολιάκος. Οι άνθρωποι βρήκαν το μοντέλο και πατάνε πάνω σε αυτό. Σας ρωτάω, και απαντήστε ξεκάθαρα στον εαυτό σας, η Χρυσή Αυγή είναι συμπαθής στην κοινωνία ή αντιπαθής; Είναι συμπαθής. Γιατί; Επειδή πατάει σε ένα μοντέλο της ελληνικής κοινωνίας που λατρεύει τον φανατισμό, τη μισαλλοδοξία, τον φθόνο, το θράσος και το γνωστό στα πέρατα του κόσμου ελληνικό τσαμπουκά.
Έχει σημασία αν όλα αυτά λέγονται από τη μεριά του «κόκκινου φασισμού» ή του «μαύρου»; Παίζει ρόλο αν στις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας πατάει η Άκρα Δεξιά ή η Άκρα Αριστερά; Τι πάει να πει «δεν είναι όλοι ίδιοι»; Παίζει ρόλο αν η πολιτική βία γίνεται στο όνομα της Αριστεράς ή της Δεξιάς; Η κατάλυση της τάξης και των νόμων έχει χρώμα; Δηλαδή, παίζει ρόλο αν τα μάρμαρα στην Πλατεία Συντάγματος τα σπάνε αναρχοαυτόνομοι ή φασίστες; Εγώ να το δεχτώ ότι κινούνται πολιτικά αυτές οι δύο ομάδες των άκρων από διαφορετικές ιδέες και προθέσεις. Το ερώτημα, όμως, είναι απλό: υπάρχει ο καλός και ο κακός κλέφτης; Ο καλός και ο κακός δολοφόνος; Ο καλός και ο κακός τραμπούκος; Αν αυτά δεν τα διαχωρίσουμε και αρχίσουμε τις εξαιρέσεις, τότε ο καθένας θα μεταφράζει το νόμο όπως αυτός νομίζει.
Δυστυχώς, φίλοι μου, η βία γεννά βία και από εκεί δεν ξεφεύγει κανείς. Ο τύπος που κάνει κατάληψη στο πανεπιστήμιο και δέρνει τον νεαρό ΔΑΠίτη επειδή είναι εναντίον, εγώ προσωπικά νομίζω πως δεν έχει καμία διαφορά από τον Χρυσαυγίτη που βαράει τον Πακιστανό. Η βία οδηγεί στο αίμα και είναι θέμα χρόνου να θρηνήσουμε και νεκρούς. Λυπούμαι που θα το πω, αλλά όσο υπάρχουν οι διάφοροι που κάνουν διάκριση στην καλή και στην κακή βία ολοένα και περισσότερα παιδιά μαυροντυμένα και φουσκωτά θα βλέπουμε στους δρόμους.
Και εδώ έρχεται η ευθύνη του πολιτικού συστήματος που τόσα χρόνια «έκανε την κότα» σε όλα αυτά τα φαινόμενα της βίας. Ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει καθήκον και υποχρέωση να σώσει τη Δημοκρατία από τους λεβέντες με τα μαύρα μπλουζάκια και από το φασισμό που αργά αλλά σταθερά κερδίζει στην κοινωνία. Το πολιτικό σύστημα, αν θέλει να πετύχει, θα πρέπει να σταματήσει το διαχωρισμό ανάμεσα στους κόκκινους, ροζ και μαύρους τραμπούκους.
Τη Χρυσή Αυγή, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να την εφεύρουμε, γιατί μόνο έτσι οι δυνάμεις της Δημοκρατίας μπορούν να καταλάβουν ότι επιβάλλεται η νομιμότητα προς όλες τις πλευρές της πολιτικής και των άκρων. Η Χρυσή Αυγή μπορεί να μας κάνει όλους να κοιταχτούμε στα μάτια και να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η βία της Άκρας Αριστεράς μαζί με τη δειλία του πολιτικού συστήματος γέννησαν το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Τα Τάγματα Εφόδου στη χώρα μας δεν ήρθαν μόνα τους. Δεν τα γέννησε η κρίση. Τα γέννησαν οι ομάδες βίας των πανεπιστημίων και οι κουκουλοφόροι από το ένα άκρο της χώρας έως το άλλο. Να πούμε όλοι Ναι στις ιδεολογίες, Ναι στις απόψεις, Ναι στη Δημοκρατία. Να πούμε, όμως, ταυτόχρονα όλοι «Όχι στη βία από όποιο μετερίζι κι αν προέρχεται».
