Γράφτηκε από τον Τάσο Δούση για το περιοδικό Pressing που κυκλοφορεί 6 Σεπτεμβρίου
Μην κοιτάτε πώς ο Σαμαράς θα σώσει την Ελλάδα. Κοιταχτείτε στον καθρέφτη και αναρωτηθείτε τι έχετε κάνει εσείς οι ίδιοι για να σωθεί η πατρίδα.
Μας τρέλαναν µε τη λέξη «ανάπτυξη» Σαµαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης κ.ά.! Ανάθεµα κι αν ξέρουν τι σηµαίνει «ανάπτυξη» στην οικονοµία…
Εξηγούµαι: πώς µπορούν να µιλούν για ...
την πραγµατική οικονοµία όταν δεν έχουν ιδέα τι σηµαίνει αγορά, τι σηµαίνει επιχείρηση, τι σηµαίνει κέρδος, τι σηµαίνει καθηµερινή πάλη για να τα βγάλεις πέρα; Σας ρωτάω, αν είχατε ένα περίπτερο θα τους το δίνατε να το διαχειριστούν; Ούτε µε σφαίρες. Σας πιστεύω, γιατί το ίδιο θα έκανα κι εγώ.
Όταν αυτοί λένε «ανάπτυξη», τι εννοούνε, φαντάζεστε; Ότι θα έρθουν χρήµατα επενδυτών από την Ευρώπη και από όλον τον κόσµο, θα κάνουν εργοστάσια και έργα στην Ελλάδα, ο κόσµος θα πληρώνεται και θα αρχίσει να ρίχνει λεφτά στην οικονοµία, ή διαφορετικά θα µας σώσουν οι Ευρωπαίοι, θα δώσουν χρήµατα στο κράτος, το κράτος θα δώσει σε Δήµους, σε εργολάβους και πάει λέγοντας και θα ξεκινήσουν οδικά έργα, στάδια, µετρό, ο κόσµος θα δουλεύει και θα ρίχνει τα χρήµατα στην οικονοµία, άρα θα έχουµε ανάπτυξη.
Τους απαντάω: το µυαλό σας και µια λίρα αν πιστεύετε, άσχετοι άνθρωποι, ότι αυτό λέγεται ανάπτυξη. Θα σας εξηγήσω εγώ που δεν είµαι οικονοµολόγος, που δεν έχω master στα οικονοµικά, ως απλός δηµοσιογράφος και επιχειρηµατίας τι σηµαίνει ανάπτυξη. Ανάπτυξη είναι να παράγω προϊόντα στη χώρα µου, να τα πουλάω στους εκτός Ελλάδας, να κονοµάω, να φέρνω ζεστό συνάλλαγµα, να πληρώνω τους εργαζόµενους που δουλεύουν σε εµένα και συνεχώς να επεκτείνοµαι, να ανταγωνίζοµαι και να προσπαθώ να είµαι ο κυρίαρχος του επιχειρηµατικού παιχνιδιού στον τοµέα µου.
Έχω µάλιστα και πρόσφατο παράδειγµα. Ένας επιχειρηµατίας παπουτσιών που εισήγαγε το προϊόν από την Κίνα και το πουλούσε στην Ελλάδα, τώρα κάνει το εντελώς αντίστροφο. Παράγει ανταγωνιστικό προϊόν στην Ελλάδα και τα παιδικά παπουτσάκια τα πουλάει και στην Κίνα και στην Τουρκία. Πώς το κατάφερε αυτό ο θεός; Πολύ απλά, επένδυσε στην ποιότητα. Ήρθε σε συνεννόηση µε ένα brand αµερικάνικο, που καµία σχέση δεν είχε µε παραγωγή παπουτσιών, και έκανε παπούτσια µε βάση ήρωες καρτούν, κάτι που δεν υπήρχε ούτε στην Κίνα ούτε σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης. Αποτέλεσµα, ο τύπος εξάγει και δεν προλαβαίνει τις παραγγελίες. Δεν απείλησε κανέναν, δηµιούργησε νέες θέσεις εργασίας και προχωράει όλο και πιο ψηλά. Αυτό, αγαπητοί κύριοι, λέγεται ανάπτυξη.
Θα µου πείτε, αυτά τα απλά οι πολιτικοί δεν τα ξέρουν; Όχι, επειδή οι άνθρωποι κοιτάνε µόνο το τοµάρι τους. Απόδειξη είναι η ξεφτίλα της ελληνικής Βουλής. Την περίοδο 2009-2011, τότε που έγινε ο κακός χαµός στην Ελλάδα εξαιτίας της επερχόµενης χρεοκοπίας, εκείνοι διορίζανε βάσει κανονισµών δεκάδες επιστηµονικούς συνεργάτες, συµβούλους και µετακλητούς υπαλλήλους. Δεν είχαν το θεό τους. Όταν στον ιδιωτικό τοµέα απολύονταν στρατιές υπαλλήλων, εκείνοι διόριζαν τους δικούς τους µόνο και µόνο για να βολευτούν. Χίλιους επτακόσιους εργαζόµενους έχει η Ελληνική Βουλή, όσους δηλαδή ένα χωριό της Μεσσηνίας, και γι’ αυτό το αίσχος δεν µιλάει κανείς. Και τους 20, 30 που αποδεδειγµένα είναι άνθρωποι της βιοπάλης και της εργασίας, τους έχει καταπιεί το σύστηµα. Δεν µιλάνε γιατί δεν τολµούν…
Στις διακοπές που έκανα στα ελληνικά νησιά έδινα µάχη για να πάρω απόδειξη. Προσέξτε τώρα, για να δείτε τι σκατολαός είµαστε. Ο µαγαζάτορας που δεν έδινε απόδειξη θέλει, ο ξεφτίλας, το κράτος να µαζεύει τακτικά τα σκουπίδια του, ο µπάτσος να περιπολεί έξω από το µαγαζί του... Θέλει το παιδί του να µπορεί να πάει στο νοσοκοµείο και ο τουρίστας να µπορεί να πάρει τη δηµόσια συγκοινωνία για να έρθει στο µαγαζί του. Είδατε ότι εµείς φταίµε γι’ αυτούς που στέλνουµε στη Βουλή;
Μην κοιτάτε, λοιπόν, αγαπηµένοι µου φίλοι, πώς ο Σαµαράς θα σώσει την Ελλάδα. Αναρωτηθείτε τι έχετε κάνει εσείς για να σωθεί η πατρίδα. Δεν µπορεί για µια ολόκληρη ζωή να σας φταίει το κράτος κι εσείς να είστε µε διαφορά οι χειρότεροι πολίτες. Να απαιτήσουµε από το κράτος όταν και όλοι εµείς θα είµαστε συνεπείς, και να αφήσουµε τις παπαρολογίες ότι για όλα φταίει το κράτος. Εµείς είµαστε το κράτος, εµείς είµαστε η κοινωνία, εµείς και τα παιδιά µας είµαστε το αύριο του τόπου. Αν αλλάξουµε εµείς, θα έχουµε συνείδηση και για το πιο ρεµάλι ψηφίζουµε για να πάει στη Βουλή. Τώρα όµως που είµαστε όλοι ρεµάλια, έχουµε τα αρχιρεµάλια που απολύτως µας ταιριάζουν.
