Υπάρχει μια άποψη στο χωριό της Αράχωβας που λέει ότι όσο το χωριό ανοίγεται προς γειτονικά χωριουδάκια ή περιοχές χάνει τουρίστες, κι επειδή ο κόσμος ανακαλύπτει και άλλα ωραία μέρη έχει εναλλακτική, σε σχέση με τον προορισμό Αράχωβα! Υπάρχει και άλλη μια αντίληψη που λέει ότι η εξωστρέφεια όχι μόνο δεν θα φέρει λιγότερο κόσμο στην Αράχωβα, αλλά θα την κάνει το κέντρο ενός ...
χειμερινού προορισμού που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους αντίστοιχους της Ευρώπης.
Θα σας πω εγώ τη δική μου άποψη για το πώς βλέπω την Αράχωβα και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα για το τι συμφέρει τους ντόπιους, αλλά και τους τουρίστες που επισκέπτονται το χωριό. Θα σας φέρω ως παράδειγμα το Σαιντ Μόριτζ, ένα χωριουδάκι στις Ελβετικές Άλπεις που θεωρείται παγκόσμιο trend χειμερινών διακοπών. Το Σαιντ Μόριτζ τη δεκαετία του ’60 ξεκίνησε ως ένα μικρό χωριουδάκι για σκι και στο πέρασμα των δεκαετιών εξελίχθηκε στο κέντρο μιας τεράστιας περιοχής με πάνω από δεκαπέντε χωριουδάκια και κωμοπόλεις, που συγκεντρώνουν ετησίως εκατομμύρια χιονοδρόμους από όλο τον κόσμο.
Ρωτάω: γιατί δεν πρέπει η Αράχωβα να ακολουθήσει πιστά ένα μοντέλο ανάπτυξης σαν αυτό του Σαιντ Μόριτζ για να βαδίσει στις επόμενες δεκαετίες με σίγουρη κερδοφορία και ανάπτυξη; Τα βήματα πρέπει να είναι απλά, κατανοητά και στοχευμένα. Το πρώτο που πρέπει να γίνει άμεσα στην Αράχωβα είναι η σύνδεση του χωριού μέσω λεωφορείου με όλα τα γύρω χωριά και στις περιοχές όπου αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πρόσβαση. Δηλαδή, με μια τοπική συγκοινωνία να συνδεθεί και να γίνει κέντρο η Αράχωβα με όλους τους γύρω προορισμούς σε ακτίνα 50 χλμ. με τακτικά, οργανωμένα δρομολόγια ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Με αυτό τον τρόπο οι τουρίστες που επισκέπτονται την Αράχωβα θα μπορούν να γνωρίσουν τα γύρω μέρη, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι τουρίστες των γύρω περιοχών θα μπορούν να έχουν άμεση πρόσβαση στην Αράχωβα.
Τι κερδίζεις με αυτή την κίνηση εξωστρέφειας; Πρώτα απ’ όλα δίνεις την ευκαιρία να μη βαριέται ποτέ και κανένας την Αράχωβα. Πάντα θα υπάρχει εναλλακτική βόλτα που θα σε οδηγήσει και σε έναν άλλο τόπο με σημείο αναφοράς την Αράχωβα. Το χωριό και οι κάτοικοί του θα γίνουν το κέντρο του ενδιαφέροντος όλων των γύρω περιοχών που ενδιαφέρονται να αναπτυχθούν παράλληλα με την Αράχωβα. Για να πετύχει όμως αυτό το μέτρο θα πρέπει οπωσδήποτε το χιόνι του Παρνασσού να φτάσει οργανωμένα σε όσο το δυνατόν περισσότερες βουνοκορφές και καινούρια χιονοδρομικά κέντρα. Πρέπει 1000% να δημιουργηθούν καινούριες πίστες, καινούρια κέντρα εκπαίδευσης χιονοδρόμων, καινούριες εγκαταστάσεις που θα πάνε το άθλημα και το χόμπι εκεί που σήμερα δεν πηγαίνει. Με αυτό το σύστημα που εφαρμόστηκε στο Σαιντ Μόριτζ είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η Αράχωβα θα γίνει ακόμα πιο ποθητή για αυτούς που την αγαπάνε και ερωτεύσιμη για αυτούς που δεν την ξέρουν.
Τις επόμενες δεκαετίες το στοίχημα της Αράχωβας, θυμηθείτε το, είναι η εξωστρέφεια. Μπορεί σήμερα να φαντάζει ως μπαμπούλας, ότι δήθεν το χωριό θα χάσει τουρίστες, αλλά κατά τη γνώμη μου αυτή η άποψη είναι αστήριχτη και δεν βοηθάει ούτε τους επαγγελματίες, αλλά ούτε και τους τουρίστες που αφήνουν τα χρήματά τους. Σκεφτείτε αν η Αράχωβα είχε δέκα εναλλακτικές χιονιού γιατί θα έπρεπε ο Αθηναίος, που είναι και η δεξαμενή επισκεπτών, να πάει στο Καρπενήσι ή όπου αλλού; Θα έβρισκε τα πάντα σε εναλλαγές και ποικιλίες στον Παρνασσό με κέντρο το ομορφότερο χωριό της Ελλάδος, την Αράχωβα. Σκεφτείτε το!
