«Σύντροφε Τσίπρα σε καταλαβαίνω. Έκανες ό,τι μπορούσες. Τώρα πρέπει να παίξεις το μεγάλο σου χαρτί. Πες τους ότι θα φέρεις την κομμουνιστική επανάσταση. Αν δεν μασήσουν και με αυτό, τότε, συναγωνιστές, ένα πράγμα μας μένει μόνο∙ όσο μπορούμε στις εκλογές οι μισοί από εμάς να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ. και οι άλλοι μισοί ΝΔ».
Ξημερώματα… στην Κουμουνδούρου. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει καλέσει μυστική συνάντηση των μεγαλοστελεχών του κόμματος, αλλά και των αρχηγών των ομάδων και των συνιστωσών που αποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι παραμονές των εκλογών και ο...−κάποιοι χτυπάνε το κεφάλι τους πάνω στο τραπέζι και άλλοι κόβουν χιλιόμετρα περπατώντας πάνω κάτω, ανάβοντας το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο σε μια προσπάθεια να σκεφτούν και να αντιδράσουν σε αυτό που έρχεται.
Αλέξης Τσίπρας έχει πάρει στα χέρια του την τελευταία δημοσκόπηση που δείχνει ότι το κόμμα, έστω και οριακά, παίρνει την πολυπόθητη αυτοδυναμία… Όλοι γύρω από το τραπέζι και συνοφρυωμένοι
Το λόγο παίρνει ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ:
-- «Σύντροφοι, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Έχω πει ένα κάρο παπαριές για να μη μας ψηφίσουν, αλλά αυτοί επιμένουν. Τι άλλο να κάνω; Τους είπα ότι θα τους δεσμεύσω τις περιουσίες, τους απείλησα ότι θα βάλω φόρο στις επιχειρήσεις, τους ορκίστηκα ότι θα τους βγάλω από το ευρώ. Το χειρότερο… Πήρα μαζί μου τη Λούκα που ήταν το δεξί χέρι του Γιωργάκη. Έχω απελπιστεί. Πρέπει να βρούμε μια λύση. Πρέπει οπωσδήποτε να χάσουμε τις εκλογές».
Από το βάθος πετάγεται ένας από τους συντρόφους των συνιστωσών που ανήκει στο κομμάτι εκείνο της Μαρξιστικής-Τροτσκιστικής άποψης:
«Σύντροφε Τσίπρα σε καταλαβαίνω. Έκανες ό,τι μπορούσες. Τώρα πρέπει να παίξεις το μεγάλο σου χαρτί. Πες τους ότι θα φέρεις την κομμουνιστική επανάσταση. Αν δεν μασήσουν και με αυτό, τότε, συναγωνιστέ,ς ένα πράγμα μας μένει μόνο∙ όσο μπορούμε στις εκλογές οι μισοί από εμάς να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ. και οι άλλοι μισοί ΝΔ».
Αντιλαμβάνεστε, φαντάζομαι, ότι η ιστορία που σας διηγήθηκα είναι πέρα ως πέρα φανταστική. Έχω όμως την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ. στην πραγματικότητα, με αυτά που κάνει και λέει, με καμία δύναμη δεν θέλει να κυβερνήσει, αλλά ο λαός τον στέλνει στην εξουσία με το ζόρι.
Πριν από αρκετά χρόνια είχα δει μια απίστευτη ταινία του Μελ Μπρουκς με τους δύο τρελούς παραγωγούς, οι οποίοι είχαν βρει ένα ωραίο κόλπο για να εξαπατούν τον κόσμο βγάζοντας χρήματα, αλλά στο τέλος κατέληξαν στη φυλακή. Δώστε βάση στην υπόθεση για να καταλάβετε. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Μπρόντγουεϊ. Ένας κακομοίρης θεατρικός παραγωγός βγάζει το ψωμί του πείθοντας γριούλες, και όχι μόνο, να αγοράζουν ποσοστά σε θεατρικές παραγωγές του με το σκεπτικό ότι αν οι παραγωγές πουλήσουν, δηλαδή αν κόψουν εισιτήρια, θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους αλλά και κέρδη. Το κόλπο ήταν ωραίο διότι η παραγωγή κόστιζε 100 ευρώ και ο παραγωγός πουλούσε μετοχές λες και η παραγωγή κόστιζε 500 ευρώ. Κανένας, όμως, δεν ζητούσε τα λεφτά του διότι πολύ απλά ο πονηρός παραγωγός φρόντιζε με τους ηθοποιούς που έβρισκε και με τις παραστάσεις που ανέβαζε να πηγαίνουν άπατες!
Ο τύπος ζούσε ζωή χαρισάμενη, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια καταλάβαινε ότι το αστείο έπρεπε να τελειώσει. Τι σκαρφίστηκε; Να κάνει την παραγωγή του αιώνα, να νοικιάσει το μεγαλύτερο και ακριβότερο θέατρο στο Μπρόντγουεϊ, να μαζέψει όσα πιο πολλά λεφτά μπορούσε από το σύνολο των επενδυτών του και βεβαίως, στο τέλος, να την κάνει με «ελαφρά πηδηματάκια» καθώς το έργο φυσικά θα είχε φροντίσει ο ίδιος να ήταν μια μεγάλη αποτυχία. Ο παραγωγός λοιπόν μάζεψε χιλιάδες δολάρια, βρήκε τους χειρότερους ηθοποιούς που είχε όλη η Αμερική, τον πιο βλάκα σκηνοθέτη και τον πιο ηλίθιο τίτλο που σαφώς θα προκαλούσε αισθήματα οργής και αγανάκτησης στο κοινό. Ο τίτλος του έργου ήταν «Ήρθε η άνοιξη για τον Χίτλερ».
Την ημέρα της πρεμιέρας, λοιπόν, περίμεναν υπομονετικά στο γραφείο τους να ακούσουν τα γιουχαΐσματα του κοινού, ενώ παράλληλα είχαν φορτώσει σε βαλίτσες όλα τα χρήματα που είχαν εισπράξει από τους επενδυτές. Ήταν τόσο σίγουροι για την αποτυχία της παράστασης, είχαν φροντίσει άλλωστε γι’ αυτό, που δεν φρόντισαν καν να διασφαλίσουν τα χρήματα αλλά και τη δική τους σωτηρία αν κάτι δεν πήγαινε καλά! Αναπάντεχα ο κόσμος όχι απλά δεν έφυγε από την παράσταση αλλά στο τέλος άρχισε να χειροκροτεί με ανεξέλεγκτο πάθος. Ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός τους που άρχισαν να σκαρφαλώνουν στη σκηνή για να φιλήσουν τους ηθοποιούς. Οι παραγωγοί που είχαν όλοι αυτή την ιδέα βρέθηκαν στη φυλακή. Είχαν πουλήσει, βλέπετε, την αξία της παράστασης επί 10.000 φορές, άρα όσα εισιτήρια κι αν έκοβε ποτέ δεν θα μπορούσαν να αποζημιώσουν τους επενδυτές. Είναι αυτό που λέμε μερικές φορές «όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελά».
Έχω την εντύπωση ότι ο κ. Τσίπρας και η παρέα του ΣΥΡΙΖΑ. κινδυνεύουν να βρεθούν στη θέση των παραγωγών του Μπρόντγουεϊ. Το μοναδικό κακό είναι ότι σε αυτή τη συγκεκριμένη φάση δεν θα την πατήσει μόνο ο κ. Τσίπρας και η παρέα του, αλλά κι όλοι εμείς μαζί τους.
