Λίγη Ιστορία αν μελετήσεις, θα καταλάβεις ότι η πατρίδα μας είναι γεμάτη από ήρωες και άλλους τόσους προδότες. Το πρόβλημα είναι ότι έχω αρχίσει να διαπιστώνω σιγά σιγά ότι οι φιλότιμοι είναι πια είδος υπό εξαφάνιση και οι ωχαδερφιστές τείνουν πλέον να γίνουν κίνημα.
Το λέω με αφορμή όλα αυτά που συμβαίνουν στην άμοιρη την Αθήνα. Απορώ, ρε παιδί μου, πώς διάολο καταντήσαμε αυτή την πόλη; Τα κτήρια τα καίμε, τις περιουσίες των ανθρώπων τις λεηλατούμε, κάθε τρεις και λίγο κλείνουμε το κέντρο της πόλης, να περπατήσουμε από την Ομόνοια και κάτω απαγορεύεται, σε λίγο ακόμη και με το αυτοκίνητό μας να περνάμε για να πάμε στο σικ Κολωνάκι θα πρέπει να πληρώνουμε διόδια στις διάφορες μειονότητες που αρχίζουν να γκετοποιούν την πόλη. Φτάσαμε στο σημείο, αν υπάρχει Θεός, οι γύφτοι να κλέβουν non stop τις σχάρες των υπονόμων. Ναι, μη γελάτε. Ξημερώματα με τα ημιφορτηγά τους περνάνε από δρόμους της πόλης και ξηλώνουν τις σχάρες, τις οποίες στη συνέχεια τις μοσχοπουλάνε με το κιλό για σίδερο! Απίστευτο κι όμως ελληνικό.
Δεν σταματάμε εδώ. Οι Πακιστανοί, αλλά κυρίως οι Αφγανοί, που είναι στα φανάρια έχουν αρχίσει να γίνονται εγκληματικές ομάδες και με το ζόρι απαιτούν χρήματα, ιδιαίτερα από γυναίκες οδηγούς. Κατέβαινα το ποτάμι και έστριβα αριστερά για να μπω στην Ιερά Οδό με κατεύθυνση το Γκάζι. Μπροστά μου γυναίκα οδηγός με ένα μεσαίου τύπου αυτοκίνητο. Την πλευρίζουν τρεις Πακιστανοί και ενώ τους λέει πως δεν θέλει να της καθαρίσουν το τζάμι αυτοί με το ζόρι σηκώνουν τους υαλοκαθαριστήρες, καθαρίζουν με το «έτσι θέλω» τα τζάμια και ένας από αυτούς κάθεται μπροστά στο αυτοκίνητο για να μην ξεκινήσει. Ακριβώς από πίσω ήμουν εγώ. Σκέφτηκα να παρέμβω.
Δυστυχώς λούφαξα, όπως λουφάξανε και όλοι οι άλλοι που ήταν στα άλλα αυτοκίνητα. Ποιος ξέρει, φοβήθηκα, είπα το γνωστό «και τι με νοιάζει εμένα;», άγνωστο… Πάντως το φιλότιμο δεν ήταν εκεί και δυστυχώς, αγαπητοί μου φίλοι, το φιλότιμο δεν είναι ούτε στις γειτονιές της πόλης, ούτε όταν βλέπουμε την αδικία μπροστά στα μάτια μας, ούτε όταν υποφέρει ο διπλανός μας, ούτε όταν βλέπουμε να καταστρέφεται η Αθήνα. Όλοι βγάζουμε την ουρά μας απέξω.
Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Επικρατούν οι ακραίοι. «Μην ανησυχείς παππούλη, θα φροντίσω εγώ να σου φέρω τα ψώνια από το σουπερμάρκετ, θα σε συνοδεύσω εγώ να πάρεις τα φάρμακά σου από το φαρμακείο, θα φροντίσω να μη σου ξανακλέψουν το περίπτερο». Τα μέλη των ακροδεξιών οργανώσεων παίρνουν σταδιακά την κατάσταση στα χέρια τους επειδή, πολύ απλά, δεν υπάρχει πουθενά ο απλός λαός, δεν υπάρχουν πουθενά τα πολιτικά κόμματα, οι οργανώσεις αλληλεγγύης, πραγματικό κίνημα καταναλωτών, γιατί πολύ απλά έχει χαθεί το φιλότιμο και κάποιοι θα το βρούνε στα άκρα, πολύ αριστερά και πολύ δεξιά. Μόνο που, σας θυμίζω πως όποτε συμβαίνει κάτι τέτοιο η χώρα οδηγείται σε καταστροφή. Μήπως ήρθε η ώρα να πάψουμε να κοιτάμε την πάρτη μας και να βοηθήσουμε εκείνη τη γυναίκα που την περικύκλωσαν οι τρεις Πακιστανοί, έστω κι αν εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με τη Χρυσή Αυγή;
