Έπεφταν γιορτές και βρέθηκα από το πουθενά καλεσμένος να γιορτάζω και να απολαμβάνω ένα πραγματικά φοβερό γεύμα Χριστουγέννων, με όλες τις γαστρονομικές υπερβολές των Βέλγων, που έχουν έντονες γαλλικές επιρροές στην κουζίνα τους. Μπροστά, λοιπόν, από το πιάτο υπήρχε ένα μικροσκοπικό καρτελάκι που έγραφε «€27». Αντιλαμβάνεστε ότι δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, διότι θεώρησα ότι κάποιον άλλο λόγο θα εξυπηρετούσε ή πολύ απλά είχε βρεθεί τυχαία εκεί. Σαν να σκέφτεσαι «κάποια ετικετούλα θα έχει ξεπέσει από κάπου». Αμ δε! Με προσεκτική παρατήρηση διαπίστωσα ότι όλοι μπροστά στα πιάτα τους είχαν ένα ανάλογο καρτελάκι. Ο μόνος που ψαχνόταν και δεν καταλάβαινε ήμουν εγώ. Φρόντισαν, λοιπόν, με πολύ ευγενικό και εύσχημο τρόπο να μου εξηγήσουν οι φίλοι, που με είχαν καλέσει, ότι αυτό ήταν το αντίτιμο που θα έπρεπε να πληρώσω και εγώ και όλοι οι υπόλοιποι για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι! Δεν σας κάνω πλάκα, οι άνθρωποι που είχαν καλέσει τα παιδιά τους, τους συγγενείς, τους φίλους τους σε μια τεράστια συνεύρεση των 30-40 ατόμων, τους υποχρέωναν όλους να πληρώσουν ισόποσα το διαιρεμένο κόστος του φαγητού και των ποτών. Τα γλυκά, προσέξτε κι αυτό, ήταν «υποχρεωμένοι» να τα φέρουν οι καλεσμένοι.
Αντιλαμβάνεστε, φαντάζομαι, το σοκ μου. Αυτό που σε όλους φαινόταν εξαιρετικά φυσιολογικό, εμένα μού έκανε εντελώς χυδαίο και εξωπραγματικό. Είναι αυτό που έλεγε η μάνα μου παλιά: «Αυτός δεν δίνει του αγγέλου του νερό». Συγγνώμη, δεν θέλω να γίνω έτσι. Δεν θέλω να γίνω ούτε Βέλγος, ούτε Γάλλος, ούτε Γερμανός. Δεν θέλω να μιζεριάζω, δεν θέλω να απομονωθώ, δεν με ενδιαφέρει καθόλου, μα καθόλου, να είμαι ο τυπικός Ευρωπαίος. Το λέω διότι παρατηρώ συνεχώς μία απίστευτη εσωστρέφεια και μιζέρια που μας αναγκάζει, είτε το θέλουμε είτε όχι, να αρχίσουμε να προσαρμοζόμαστε σε τέτοια πρότυπα ζωής. Θα φτάσουμε στο σημείο να θέλουμε να κεράσουμε ένα κρασί την παρέα μας και να μας κοιτούν σαν να είμαστε UFO. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το σκηνικό που προσπαθούν να φτιάξουν. Στα φετινά Χριστούγεννα θέλω να κεράσω, να γλεντήσω, να ονειρευτώ, να κάνω βόλτες, να αναπνεύσω ελεύθερα και ξεκούραστα, να ξεαγχωθώ, να κάνω ποδήλατο, να χαμογελάσω, να αράξω και, πάνω απ’ όλα , θέλω να καθαρίσω το μυαλό μου από όλο αυτό το «πιστόλισμα». Φτάνει πια με τις καταστροφές, τις λεηλασίες, το νοκ άουκ, τη χρεοκοπία και όλα τα υπόλοιπα.
Σας εύχομαι ολόψυχα να γλεντήσετε, να ταξιδέψετε, να ονειρευτείτε και να ξεφύγετε. Κάντε τα όλα αυτά, έστω κι αν είναι η τελευταία φορά που θα τα κάνετε με αυτόν τον τρόπο. Πιστέψτε με, αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι τα τελευταία που θα περάσουμε, όπως έχουμε μάθει να τα περνάμε.
Απολαύστε τα!
